రాజువయ్యా...మహరాజువయ్యా

అందానికి ఇదిగో...ఇతగాడు నిలువెత్తు ఉదాహరణ..అన్నట్టుగా ఉంటాడు శోభన్‌బాబు. ఆరోజుల్లో ఎంతమంది కనె్నపిల్లల కలల్లోకి వచ్చి మనసుల్ని కొల్లగొట్టాడో ఈ ‘సోగ్గాడు’. మరణించేనాటికి కూడా అదే అందం...అదే దర్పం! సినిమా నటుడే అయినా...ఏదో తెలీని తాత్వికత ఆయనలో అంతర్లీనంగా తొణికిసలాడేది. చాలా మంది తమ జీవితాల్ని ‘స్కాచి’ వడబోసి పారబోసుకుంటుంటారు. కానీ జీవితాన్ని కాచి వడబోసి నిండా అనుభవించి రసాస్వాదన సంపూర్ణం చేసుకుని తెరమరుగైన ‘మహరాజు’ శోభన్‌బాబు!
శోభన్‌బాబు స్వర్గం చేరుకుని అప్పుడే మూడేళ్లయిపోతోంది. అయినా ఇంకా ఆ అందాల నటుడ్ని తలుచుకుంటుంటే ఆత్మ ఆవేదనతో మునిగిపోతుంది...కనులు చెమ్మగిల్లుతాయి...ఏదో తెలీని బాధ మనసుని మెలిపెట్టేస్తుంది. అంతలోనే వేగంగా సాగే డైలాగ్ డెలివరీ...నుదుటిపైకి వాలే రింగు..ఇద్దరు భార్యల ముద్దుల భర్త...అన్నీ గుర్తుకొచ్చేసి...శోభన్ చిలిపి తలపులతో హృదయమంతా సంక్రాంతయిపోతుంది. ‘లేదు...మా ‘జూదగాడు’ ఎక్కడికీ వెళ్లిపోలేదు...ఇదిగో ఈ జేబుదొంగ మన గుండెల్లోనే భద్రంగా ఉన్నాడు’ అనిపిస్తుంది అంతలోనే!
తొలిరోజుల్లో శోభన్ అనుభవించిన కష్టాలు అన్నీ ఇన్నీ కావు. బిఎస్సీ పూర్తిచేసి సినిమాల్లో వేషాలకోసం మద్రాసు వెళ్లాడు శోభన్ జూన్ ఒకటి 1958న! అప్పటికే పెళ్లయింది. 35 రూపాయల అద్దె ఇంట్లో కొత్తకాపురం! ఉదయంపూట ‘లా’ క్లాసులు. మధ్యాహ్నం నుంచి రాత్రివరకు వేషాలకోసం తిరగడాలు. కొంతకాలానికి శ్రమ ఫలించింది. తొలి అవకాశం ‘దైవబలం’ చిత్రం ద్వారా వచ్చింది. మూడే మూడు రోజులు షూటింగ్...రెండు వందల రూపాయల పారితోషికం...అయితేనేం..ఓ ఆశ!
దైవబలం రిలీజైంది 1959లో. 1963 నాటికి అయిదారు సినిమాల్లో చిన్నా చితకా వేషాలు దొరికాయి. కుప్పలు తెప్పలుగా ఆఫర్లేమీ లేవు. ముందుకు వెళ్లలేని వెనక్కూ రాలేని పరిస్థితి. కాలేజీకి, చదువుకి ఫుల్‌స్టాప్ పెట్టేసాడు. అప్పటికే ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టేసారు. ఒక పిక్చర్ వచ్చిందంటే రెండు మూడు నెలలు గడవడం. అలా గడుపుకునే పరిస్థితి.
డబ్బు ఎంతటి మాయ కలిగిందో శోభన్‌కు తెలిపిన కాలమది. ఒక్కోసారి ఇల్లు గడపడమే కష్టమయ్యే పరిస్థితి దాపురించేది. అద్దె కట్టలేక పోవడమేమిటి కనీసం కరెంటు బిల్లే కట్టలేని పరిస్థితి. ఒకటిరెండుసార్లు ఓనరు వచ్చి కరెంటు కనక్షనే తీసేసిన దుస్థితి. రెండు పూటలా అన్నంలేక..పిల్లలకు పెట్టి తాను, భార్య శాంతా మాత్రం ఉన్న చిల్లరతో బిస్కట్లు కొనుక్కుని తినేవారు. అంత నీరసంలోనూ ఆయన భార్య ‘అధైర్య పడకండి. మనకీ మంచి రోజులొస్తాయి’ అంటూ ధైర్యం చెప్పేది.
ఒక దశలో-ఇక సినిమాలే వదిలేసి సొంత వూరు వెళ్లిపోయి వ్యవసాయం చేసుకుందామా అన్నంత బెంగ వచ్చేసేది. అలాంటి నిరాశామయ స్థితిలో ‘నర్తనశాల’ చిత్రంలో అభిమన్యుడి వేషం దొరికింది. స్టార్ తిరిగిందనిపించింది. 1963లో విడుదలైన నర్తనశాల అఖండ విజయం సాధించింది. ఆ తర్వాత రెండేళ్లు చిన్నా చితకా పాత్రలు వేసినా 1965లో ‘వీరాభిమన్యు’లో టైటిల్ పాత్రతో శోభన్ సినీరంగంలో స్థిరపడేందుకు పరిస్థితి ఏర్పడింది.
విచిత్రం ఏమిటంటే వీరాభిమన్యు అఖండ విజయం సాధించినా శోభన్‌కు తదుపరి అవకాశాలు మాత్రం రాలేదు. హీరోవేషం వేసిన అదే శోభన్ అతిథి పాత్రలో అల్పపాత్రలో చేయాల్సి వచ్చింది. డబ్బులకోసం, కుటుంబం గడవడం కోసం తప్పదుమరి. అప్పుడే శోభన్‌కు జీవితమంటే ఏమిటో తెలిసొచ్చింది. వెలుగునీడలు, ఎత్తుపల్లాలు, జీవితంలో తప్పవని అర్ధమైంది. అలా..అలా..క్రమంగా నిలదొక్కుకుంటూ సినీ పరిశ్రమలో తనదైన స్టార్‌డమ్‌ని సంపాదించుకోగలిగారు.
ఆ కష్టాలే శోభన్‌కు అంతులేని క్రమశిక్షణను, డబ్బుపట్ల మితిమీరిన జాగ్రత్తను, సినిమారంగంలో తామరాకుపై నీటిబొట్టులా ఉండగల సాహసాన్ని అందించాయి. ఒకసారి ఓ విలేఖరి ‘ఏమిటీ తీవ్రంగా ఆలోచిస్తున్నారు’ అని అడిగినపుడు- ‘అది మామూలే! నిత్యం నాలో ఏదో ఒక సంఘర్షణ జరుగుతూనే ఉంటుంది. ముఖ్యంగా నా జీవితం గురించి, అనుసరించవలసిన విధానాల గురించి నా హృదయం ఎప్పుడూ ఆలోచనా సముద్రంలో మునకలు వేస్తూ ఉంటుంది. నాకు స్వతహాగా సహజంగా నిరాడంబరంగా, సగటుమనిషిగా, మధ్యతరగతి కుటుంబీకుడిగా బతకాలని ఉంటుంది. ఎంతో అవసరమైతే తప్ప ఎక్కువ శాతం లుంగీ లాల్చీలోనే ఉండాలని ఉంటుంది. లేనిరోజుల్లో లేదనేది ఒక్కటే బాధ. కానీ స్టార్ నయ్యాక ఉన్నది, సంపాదించుకున్నది ఎక్కడ పోతుందో అని అంతకుమించిన బాధ...తపన...ఏది ఏమైనా సామాన్య మానవుడే ధన్యుడు. ఎన్ని సమస్యలున్నప్పటికీ తన జీవితాన్ని తాను స్వేచ్ఛగా జీవిస్తాడు’’ అని చెప్పారు శోభన్.
ఆయనలో నిరంతరం వ్యక్తిత్వానికి, మనస్తత్వానికి, వృత్తికి మధ్య జరిగే సంఘర్షణ సుస్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. అదే విషయాన్ని ఓసారి చెబుతూ ఆయన-‘‘ఆమధ్య నేను మా తాతగారిని చూద్దామని మా స్వగ్రామం వెళ్లాను. ఎవరికీ చెప్పకుండా వెళ్లి మా తాతగారి దగ్గర రెండురోజులు కాలక్షేపం చేసి బెంగ తీర్చుకుని వద్దామని మనసు ఆరాటపడింది...ఆశపడింది..కానీ ఎలా తెలిసిందో, ఎవరు చెప్పారో ఇంటిముందు నా కారు ఆగేసరికి ఓ వందమంది జనం గుమిగూడి ఉన్నారు. అక్కడున్న రెండురోజులూ ఆ జనంనుంచి తప్పించుకోవడానికి వీలులేకపోయింది. మా తాతగారితో మనసు విప్పి మాట్లాడుకునే అవకాశమే రాలేదు. నాలోని నటుడు ఇంతమంది అభిమానం పొందినందుకు నిత్యం ఆనందిస్తూనే ఉంటాడు. కానీ మా మనోగతం మాత్రం ఆత్మీయుల ఆప్యాయత పొందాలని ఆరాటపడుతునే ఉంటుంది’’ అని అన్నారాయన.
కుటుంబానికి సినిమా షోకుల్ని అంటనివ్వని ఏకైక నటుడు శోభన్. ఆయన కుటుంబం నివసించేది ‘శాంతి’ అనే ఇంటిలో. ఆ పక్కనే ఆయన ఆఫీసు. దానిపేరు ‘ప్రశాంతి’. అతిథుల్నీ, అభిమానుల్నీ కలుసుకునేది ‘ప్రశాంతి’లోనే. మేకప్ వేసుకునేది కూడా ప్రశాంతిలోనే. మేకప్ వేయించుకుంటూ ఎదురుగా టేబుల్‌పై అద్దానికి అటు ఇటు చెల్లెలి ఫోటో, తాతగారి ఫోటో పెట్టుకుని వాటిని చూస్తూ ఉండడం శోభన్‌కు చెప్పలేనంత ఇష్టం. మేకప్ వేసుకుని ‘శాంతి’లోకి అడుగుపెట్టడం కానీ, తన కుటుంబ సభ్యుల్ని షూటింగ్‌లకి తీసుకువెళ్లడం కానీ, తన సినిమాలు టీవీలో వచ్చినా చూడడం కానీ...శోభన్ జీవితంలో ఒక్కసారంటే ఒక్కసారి కూడా జరగలేదు. అది గొప్పకాదు. తన వృత్తిపట్ల తనకే గౌరవం లేకపోవడం కాదు.
ఎప్పుడు డబ్బు వస్తుందో పోతుందో, ఎప్పుడు కీర్తి ఉంటుందో ఊడుతుందో, ఎప్పుడు అభిమానులు జైకొడతారో ఛీకొడతారో, ఎప్పుడు ఏ సినిమా హిట్టవుతుందో ఫట్టవుతుందో తెలీని రంగంలో తాను అడుగుపెట్టినప్పుడు తన అనుభవాలు తనను జాగ్రత్తపడేలా చేసాయి. కిందనుంచి పైకి ఎదిగిన క్రమంలో ఎన్నో ఉలి దెబ్బలు తనను శిల్పంలా మలిచాయి. పుడుతూనే సిల్వర్‌స్పూన్‌తో పుట్టిన తన సంతానానికి ఆ ‘జీవితసారం’ తెలీకపోవచ్చు...అర్ధం కాకపోవచ్చు.
తనకు జీవితంలో ఎలా బతకాలో నేర్పిన భార్య శాంతకుమారి అంటే ఆయన మాటల్లోనే...‘‘నా జీవితంలోని విజయాలన్నింటికీ మూలకారణం నా శ్రీమతి. ఆమె లేకుండా నేను లేను. ఆమెలేని నేను నేను కాను. బొత్తిగా చిన్నపిల్లాడి మనస్తత్వం నాది. అంతలోనే కోపం, అంతలోనే నవ్వు, అంతలోనే తాపం-ఇవి హానికరం కావు కానీ సునిశితంగా సుతిమెత్తగా ఉంటాయి. అన్నీ నేను అనుకున్నట్టే జరగాలి. నా కాంపౌండ్‌లో గాలి కూడా నేను చూపినవైపే వీచాలి. అంతటి క్రమశిక్షణ నాలో నరనరాన జీర్ణించుకుపోయింది. నాతో జీవించి నన్ను తీర్చిదిద్ది, విజయాలకు నన్ను అధిపతిని చేసిన ఘనత నా అర్ధాంగికే దక్కుతుంది. అందుకే నా ఇంటిపేరు శాంతి. నా పూలతోట పేరు శాంతినికేతన్. అన్ని మాటలెందుకు నా జీవితం పేరే శాంతి’’.
చివరగా- ‘‘జీవించడమంటే బతికి ఉన్నప్పటి జీవితం కాదు. మరణించిన తర్వాత పొందే జీవితమే నా దృష్టిలో జీవించడం. రేపు నా తదనంతరం నా బిడ్డలు నాన్నలాగ బతకాలి అనుకుంటే నేను పుట్టినట్లే. నా అభిమానులు నేను పోయాక కూడా శోభన్‌బాబు సినిమా చూడాలి అనుకుంటే నేనింకా జీవించినట్లే. వారి గుండెల్లో ఎప్పటికీ అమరుడైనట్లే. నేను పదిమందికీ సాయపడకపోవచ్చుగాక ఎవ్వరికీ ఏ హానీ చేయకుండా నన్ను నమ్ముకుని బతుకుతున్నవారికి ఉన్నంతలో సహాయపడి, పోయిన రోజున మనసారా పదిమంది పది కన్నీటి బొట్లు రాలిస్తే చాలు! నా జీవితం సార్ధకం అయినట్లే’’ అని అంటారు శోభన్.
అవును...ఆయన జన్మ సార్ధకమైంది. పదులమంది కాదు వందల వేల లక్షల మంది అభిమానంతో శోభన్ ఎందరి గుండెల్లోనో కొలువున్నాడు.